Simon Nabatov, geboren als Semjon Leonidowitsch Nabatov (Moskou 11-1-1959) is een jazzpianist. Zijn hele familie vertrok in 1979 uit Rusland naar New York, na een tienjarig verblijf aldaar, woont hij sindsdien in Keulen, hoewel hij wel een appartement in N.Y. aanhoudt. Hij kreeg een klassieke piano opleiding in Rusland, maar na het vertrek naar New York ging hij naar de beroemde Juillard School of Music waar hij besloot om zijn interesses te verleggen naar de jazz. Hij kent de hele jazztraditie en beheerst die ook, van de stride piano tot de clusters van Cecil Taylor, maar ook de twintigste-eeuwse klassieke muziek zoals Stravinsky en Messiaen. Hij speelde met zowat alle muzikanten uit de moderne jazz waaronder ook landgenoten als Mischa Mengelberg, Han Bennink en Ernst Reijseger. Rond 2000 begon hij een grote belangstelling te ontwikkelen voor de muziek uit Brazilië en leerde zelfs Portugees. In meer dan 60 landen gaf hij concerten en workshops en hij was aanwezig op meer dan 70 albums, voorwaar geen muzikant waaraan je gemakkelijk voorbij kunt gaan, maar het merendeel van zijn eigen opnames staan op relatief kleine labels zoals Leo rec. en nu Clean Feed , in Nederland geniet hij wel een zekere bekendheid door zijn vele samenwerkingen met Nederlandse musici en de vele concerten die hij geeft, zo heb ik hem ook ooit ontmoet en gesproken in Vredenburg Utrecht en hem een cd laten signeren, dat was hem nog nooit eerder overkomen.

Met de titel “Plain” van dit album bedoelt Simon niet onopvallend of niet attractief, maar hij bedoelt daarmee een simpele, begrijpelijke, bereikbare vorm van muziek. In “Plain” was ik nauwkeurig aan het zoeken naar het minimum van compositorische condities die een interessant werkschema kunnen neerleggen. “Plain” is het tweede album in een serie waarin Nabatov na 30 jaar weer contact zoekt met de jazzscene van New York, enthousiast over de toenemende belangstelling aldaar voor uitdagende muziek. De muzikanten die hij om zich heen heeft verzameld voor dit album zijn ook niet de minsten, zoals Chris Speed (V.S. 1967) op tenorsax en klarinet, Herb Robertson (V.S. 1951) op trompet, flugelhorn en vocaal aanwezig en er is het tandem Tom Rainey (V.S. 1951) op drums en John Hébert (V.S. 1972) op contrabas dat een vast onderdeel is van de bands van Kris Davis en Ingrid Laubrock, alleen met Hébert heeft Simon nog nooit samen gewerkt. Van de 7 nummers op dit album zijn er 5 geschreven door Simon, “Ramblin’on” is een gezamenlijke improvisatie rondom een tekst van Robertson die hij uitspreekt door een koehoorn en “House party starting” is van pianist Herbie Nichols aan wie Simon een album heeft gewijd en die evenals Thelonius Monk tot zijn jazzhelden behoort.

Het album opent met “Plain”, een nogal vrije compositie waarin alle instrumenten een gelijke zeggingskracht hebben, trompet, klarinet en piano weven een muzikaal netwerk onder een strak ritme van bas en drums, heel geslaagd. In “Copy that” heeft Speed de klarinet ingeruild voor zijn tenorsax waarmee hij in de slag gaat met de trompet van Robertson, de muzikale patronen zijn hier veel opener. In “Cry from hell” zijn er duidelijk Braziliaanse tendensen te ontdekken, in sfeer en tempo te vergelijken met het genre “Choro” populair gemaakt in Rio de Janeiro in 1870, choro betekent kreet vandaar de ironische titel. “Rambling on” is een groepsimprovisatie rond een extatische tekst die Robertson uitbrult via een koehoorn, ik kon het niet verstaan, het klinkt nogal over de top, het reflecteert iets van de ‘zeitgeist’ van tegenwoordig aldus Simon. Afgesloten wordt er met het prachtige “House party starting” van pianist Herbie Nichols (1919 – 1963), een grootheid misschien wel in dezelfde categorie als Monk met wie hij bevriend was, maar eigenlijk pas echt gewaardeerd na zijn overlijden door de muzikanten als Roswell Rudd, Misja Mengelberg, Arjen Gorter en Simon Nabatov, het beroemde Lady sings the blues is door hem geschreven. Een fraai einde van een bijzonder geslaagd album van deze klavierleeuw.

Jan van Leersum